Паўзучы год

Уладзімір ХІЛЬМАНОВІЧ

2013 год, які паводле ўсходняга гараскопа быў годам змяі, праслізнуў праз лету гісторыі як паўзучы гад, не пакінуўшы беларусам на гэтым часавым адрэзку асаблівых радасцей, надзей і дасягненняў. Улада надалей ішла сваім шляхам знішчэння нацыянальнага, даводзячы сваю палітыку, законы і практыку да абсурду. Апазіцыя чарговы раз дзялілася, але толькі паміж сабой. Народ па-ранейшаму душыўся ў чэргах супермаркетаў, на баразне, ля консульстваў і на мяжы. Гэтыя тры, розныя па велічыні, часткі грамадства існавалі пераважна ў паралельных светах. Калі яны перасякаліся, прыемнага было мала, практычна карыснага яшчэ менш, а ў цэлым нічога не змянілася.

Палітычныя дэмакратычныя партыі і групоўкі, замест умацавання ўжо існаваўшай кааліцыі, чарговы раз зазналі новы перадзел і пераарыентацыю. Практычна ў апазіцыі акрэсліліся два блокі — умоўна „правы” і ўмоўна „лева-ліберальны”, рэшта невялікіх палітычных плыняў пакуль на ўзбочыне. Адны прапануюць нейкі „народны рэферэндум”, іншыя зацыклены на „справядлівых выбарах”, трэція фактычна маўчаць, ні то ў глыбакадумнасці, ні то ў разгубленасці, і нічога не прапаноўваюць. На маю думку, палітычная пазіцыя мусіла з’яднацца па некалькіх найважнейшых пунктах, „кітах”, на якіх можна было б грунтаваць сваю палітыку, аднак гэтага не здарылася. Першая пазіцыя — гэта палітвязні. Тут нібыта адзінства ў апазіцыі ёсць, але яно дагэтуль не аформлена нават у выглядзе жорсткіх агульных прынцыпаў. (...)