Заўсёды разам з Сакратам

Ганны КАНДРАЦЮК

Калі адыходзіць з жыцця чалавек, здаецца, усё кончана, ажываюць найлепшыя ўспаміны. Чалавечыя. З’ездзіць на пахаванне ў Крынкі ды правесці ў апошні шлях пакойную Тацяну Яновіч мы палічылі абавязакам і гонарам.

Вобраз гэтай сцішанай, культурнай жанчыны неадлучна зросся з літаратурнай спадчынай, замежнымі паездкамі ды грамадскай і палітычнай дзейнасцю Сакрата Яновіча.

— Яны стварылі такі вобраз сям’і, дзе заўсёды можна было забегчы, — кажа Лёнік Тарасэвіч. З сям’ёй Яновічаў мастак сябраваў з 1981 года.

— Гэта былі людзі, якія дапаўнялі адзін аднаго. Сакрат быў інтэлектуальным рухавіком, а Таня старалася ўсё спалучыць, была такім Сакратавым анёлам...

У дарозе, недзе ў сэрцы Кнышынскай пушчы, Яўген Вапа прыгадаў іншыя беларускія хаўтуры, калі разам з сябрамі дабіраўся з Варшавы ў Беласток, на прыватнай машыне Янкі Жамойціна, на пахаванне Юркі Геніюша. Па дарозе папалі ў дарожную катастрофу. Але ж дабраліся на могілкі, паспелі. На двары стаяў такі пранізлівы холад, што ўсе акасцянелі.

— Пасля нас забраў да сябе Сакрат, — успамінае Яўген Вапа. — Ён тады жыў у Беластоку, у блёку па вуліцы Складоўскай. Памятаю, як Таня напарыла вады і мы доўга мачылі ногі, адаграваліся...

Айцец Кастусь Бандарук, які ў той марозны дзень прамаўляў над магілай Юркі Геніюша, зараз дабіраўся з намі ў Крынкі аддаць свой апошні паклон. Аказалася, што ён далёкі сваяк спадарыні Тацяны. Пра жонку Яновіча (...)