Ніва № 27 (2982), 7 ліпея 2013 г.

Жыццё, аднак, покер

Міраслаў ГРЫКА

Беларусь з’яўляецца адзінай у Еўропе краінай, у якой суды прыгаворваюць да вышэйшай меры пакарання і ў якой пакаранне смерцю выконваецца. Самым агідным чынам гэта супадае з метадамі НКВД, жывёльнымі пакараннямі ў Катыні, Медным або Курапатах, стрэлам у патыліцу. Кат, выконваючы пакаранне, не можа не пачуць хуткага дыхання правапарушальніка, не адчуць цяпла яго цела, а затым жмутоў мозгу і крыві на далоні, якая трымае ў руках пісталет. Магчыма, частка крывавай матэрыі аплёўвае ягоны твар. Плюе, не апырсквае. Бо якім трэба быць чалавекам, каб згадзіцца на такую ролю? Аплёўвае таксама дзяржаву, якая з’яўляецца захавальнікам у сваіх рэсурсах функцыянераў чалавечых істот, пазбаўленых высокіх пачуццяў, суперажывання і нейкага сумлення, дбаючы адначасова аб іх добры настрой, забеспячэнне фінансавага дабрабыту і задаволенасць. На мой погляд, чалавека з такімі схільнасцямі неабходна ізаляваць ад грамадства. Ці ў вар’яцкім доме? А разам з ім такую дзяржаву. Але ці толькі дзяржаву? На рэферэндуме 1996 года за адмену смяротнага пакарання выказалася толькі 17,9 працэнта беларусаў, супраць было 80,44 адсоткаў. Гэта абазначае, што пераважная большасць з іх пагадзілася з тым, што ў роўнай ступені пазбавіць жыцця: псіхапатычных забойцаў, гвалтаўнікоў, эмацыйна засмучаных юнакоў і атупелых пад уплывам гарманальнай буры паненак, але і ахвяр магчымых судовых памылак і палітычных змоў — стрэлам у патыліцу. І амаль адразу. У абыход (...)


поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF