Адна як тысячы страчаных ног

Міраслаў ГРЫКА

Будучы прыхільнікам салёнай, начаснычанай, пасыпанай перцам і маяранам саланіны, у мяне заўсёды ёсць яе маленькі запасік. Рэжу яе на тонкія лустачкі і пад’ядаю з хлебам і цыбуляй. Таемна і ўначы. Удзень дык не, бо нейкі госць пераступіў бы парог маёй хаціны і трэба было б яго пачаставаць. Інакш непрыстойна. Гэта стандартны нораў у маёй праваслаўна-каталіцкай вёсцы. А тут яшчэ хопіць, што ён сам па неасцярожнасці ўрэжа яе на два або тры сантыметры таўшчыні, а яшчэ і прысароміць папрокамі, што я ў таямніцы ад яго купіў саланінку. На табе! Грош, калі ёсць у мяне які, пазычу, не міргнуўшы вокам. Падзялюся напалову сваёй апошняй цыгарэтай. Кнігу, калі хтосьці папросіць, дам пачытаць, хаця пакутую пасля гледзячы на шчарбатыя паліцы хатняй бібліятэкі. Толькі ў адным выпадку маё сэрца жорсткае — саланінку жару эгаістычна. Я так люблю яе! Тым не менш, яна павінна быць адпаведнай таўшчыні, добра абсмаленая і абскрэбеная ад гару. Тады яна мае адпаведную прэзенцыю і, не саромеюся сказаць, адчувальную харызму. Не кажучы ўжо пра тое, што толькі такім чынам можна выявіць яе сапраўдны характар проста з падляшскай вёскі: рашуча замкнутая ў сабе смакамі, але таксама адкрытая для кампаніі — і зялёнай цыбулькі ці зелля пятрушкі, або бульбяной таўканічкі ці жытняга хлеба. Прыгожа братаецца з морапрадуктамі, што зачынілі ў сабе салодка-млявы пах, а калі саскварыць іх на золата, абкапаць ад лішняга тлушчу, дык зробіць з іх (...)