Рэальнась пакарабачаная

Міраслаў ГРЫКА

Гэта пачалося з «ялавічыны», і ледзь не кончылася рэвалюцыяй. На шчасце да ўсіх рэвалюцый маю адносіны агідныя. Да ялавічыны, якая прытвараецца ялавічынай, дарэчы, таксама. Я купіў яе ў адной з нарваўскіх крам на татарскі біфштэкс. Убітая ў яе кавалак бірка заяўляла, што гэта ялавічына. Толькі што яна мела столькі да ялавічыны, як соль да лася. Я надпісу паверыў. Толькі дома, у выніку судова-медыцынскай экспертызы высветлілася, што прадукт быў свінападобны, або ялавічынасвінападобны. Я проста страціў веру ў друкаванае слова. Я не чытаю ўжо бірак ані этыкетак. Што яшчэ горш, не чытаю ўжо выказванняў палітыкаў. Мая пазіцыя, аднак, не аказвае істотнага ўплыву на агульны ўзровень чытацкай аўдыторыі. Гэта ясна відаць у крамах. Кліенты займаюцца пільным чытаннем этыкетак. Колькі мукі ў хлебе, колькі масла ў масле? Колькі «E», а колькі «срэ»? Ці ў кагосьці здзіўляе румянец на іхніх шчоках ад хвалявання? Вядома, яны ж заадно чытачы захапляльнага дэтэктыва, як і яркія персанажы яго сенсацыйнай фабулы. Не здзіўляйцеся, калі аўтары этыкеткі замарожанай тушанай фасолі будуць удастоены Нобелеўскай літаратурнай прэміі. У сваю чаргу кліент, які будзе яе есці — мерцвяком, які не дачытаў гэтую этыкетку. Такога яшчэ не было, хоць быццам бы ўжо было! Непатрэбна нарваўскія бібліятэкаркі скардзяцца, што меншае ў іх лік чытачоў. Гэта якраз наадварот. Яны толькі што перавяліся ў крамы. Мабыць, кнігу ўжо пара замяніць цэтлікамі? І (...)