Ніва № 11 (2966), 17 сакавіка 2013 г.
Для паэтаў з „Руні” — знялі дзверы з клуніІнтэрв’ю з Георгіем Валкавыцкім, народжаным 13 сакавіка 1923 года ў Белавежы, стваральнікам і шматгадовым галоўным рэдактарам „Нівы” ў 1956-1987 гадах, суарганізатарам Літаратурнага аб’яднання „Белавежа” ў 1958 г. „Ніва”: — Ці сняцца Вам зараз сны пра родную Белавежу? Георгі Валкавыцкі: — Не, Белавежа мне не сніцца. Нават Кёнігсберг (Каралевец, Калінінград), так важны ў маім жыцці, дзе я быў вывезены немцамі на прымусовыя работы, таксама не сніцца. І Беластока няма ў маіх снах. Няма месца для месц у маіх снах. — А людзі? — Людзі так. Сняцца мне сваякі, родныя, людзі „Нівы” і „Белавежы”. — Але ўсё жыццё цягнула Вас у родную мясцовасць і пушчанскія вандраванні. У дзяцінстве Вы не баяліся пушчы? — Мы ў пушчу ў пачатковай школе хадзілі вельмі часта са сваімі настаўнікамі. Заўсёды двойкамі з песняй на вуснах. Я са сваім сябрам Стаськам ішлі ў першай, бо былі запяваламі. (Тут дачка Георгія Валкавыцкага, Галіна, перадала мне словы песні, якую яны тады спявалі, а яна запісала яе раней ад бацькі: „Ojciec syna wylał pasem, a syn ojca w łeb obcasem, hej, hej, hej I popija czaj, czaj, czekoladę czarną, kawę I pije czaj, czaj, czekoladę, rum, kakao, Ojciec w niebie Bogu służy, syn na ziemi faję kurzy I popija czaj, czaj”.) Потым (...) |