Каля Браньска

Аляксандр ВЯРБІЦКІ

Апошнім часам пісалася мне крыху пра яцвягаў, але пара памаленьку развітвацца з імі. Іпацьеўскі летапіс пазіцыянаваў яцвягаў за Бобрай і, мабыць, гэта была найбольш дакладная геаграфічная інфармацыя пра іх. Праведзеныя ў мінулым стагоддзі археалагічныя даследаванні не выявілі слядоў іх пражывання на Падляшшы, у наваколлі Драгічына, пра што былі калісь перакананыя польскія сярэдневяковыя летапісцы, м.інш. Ян Длугаш.

Іншыя аўтары летапісаў народ той рассялялі даволі шырока. Яшчэ віленскі гісторык Ігнат Даніловіч, народжаны ў падбельскіх Грыневічах, які займаўся вывучэннем мінулага нашых зямель у першай палове ХІХ стагоддзя, так быў згадваў пра іх: „Poleszuków biorą za odnogę starożytnych Jadźwingów, od czasów niepamiętnych rozciągających się szeroko od Rusi i Wołynia aż ku Litwie, Mazowszu i Prusom. Wedle Henninga i Naruszewicza kraj, w którym zajmowali rozproszone siedziby Jadźwingowie, obejmował późniejsze krainy: Polesia z Brześciem, Nowogródkiem i Chełmnem; Podlasie, część Mazowsza, zajętą między rzekami Bug i Wolborz wpadającą do Narwi; nakoniec starożytną Sudawją również Pruską jako Litewsko-Żmudzką. Czasy późniejsze z odmianą rządu i tylu panów nadały im ściślejsze granice, zawsze atoli graniczyli na północ z krainą Galindów, dzisiejszym Goniądzem. Należy wnosić, że do XII wieku imię Jadźwingów przetrwało, ile przekonywają Ruscy Latopiscy. Pierwszy Kadłubek a za nim Bogufał dał im nazwisko Pollexiani, (...)