Развітанне з Сакратам Яновічам, Крынкі 21 лютага

Ганна КАНДРАЦЮК

Было нешта літаратурна-яновічавае ў гэтай карціне. Калі мы з дамавінай Сакрата Яновіча ішлі праз заснежанае, соннае мястэчка, мясцовых уразіў лес бел-чырвона-белых сцягоў і Пагоня. Іх неслі вядомыя беларусы ды палякі з Сейненскага асяродка „Пагранічча”. Гэты вобраз наклікаў пытанне, якое крынкаўскія цёткі паўтаралі як мантру: A czy nieboszczyk to tego sobie życzył?

— O, jak najbardziej! — адказаў ім нехта зарыентаваны ў светапоглядзе нябожчыка. — Przecież on sam wieszał takie flagi na swojej chacie...

— A to dobrze! A to bardzo dobrze... — адразу пагадзіліся і супакоіліся местачкоўцы.

Сам бурмістр Крынак быў глыбока ўзрушаны смерцю пісьменніка і даў мне інтэрв’ю на прыгожай сакольскай беларушчыне.

— Такіх людзей як Сакрат Яновіч у нас не было і ўжо не будзя!

* * *

— Сакрат Яновіч быў для мяне вялікім гонарам, вялікім настаўнікам нашай нацыянальнай годнасці, — кажа Андрэй Сцепанюк, дырэктар Бельскага белліцэя, які прыехаў на пахаванне ў Крынкі разам з ліцэістамі і бяльшчанамі. — Гэтае развітанне перажываю вельмі асабіста, — адзначае мой субяседнік, — бо праўда такая: мы ўсе, цэлае маё пакаленне — з яго! Я памятаю, як у 80-я гады мы мелі ў ліцэі гурток „Разбуджаны голас” і запрасілі раз Яновіча на сустрэчу. Ён на нармальнай мове накіроўваў нас да беларускасці, пра якую мы, вучні беларускага ліцэя, нічога не ведалі. Трэба сказаць, што ён быў (...)