Слёзы

Паўліна БЯЛЯЎСКАЯ

Ніхто не памятаў як гэта было даўно, калі Рагнеда Скепка пахавала сваю дачку. Шмат часу, гадоў мо дваццаць таму. Справа ў тым, што глядзеўшы на яе, здавалася, што гэта было быццам учора — хвароба Анулі і вялікая матчына пакута.

Жанчына, хаця ёй было толькі шэсцьдзесят гадоў, была зусім сівая, а валасы, закручаныя ў касу, трымала пад чорнай хусткай. Вочы сумна спаглядалі навокал, быццам нічога не бачыўшы. Згорбленая Рагнеда ішла штодзённа жвіровай дарожкай на могілкі. Так яе свет маляваў.

Перастала сябраваць з іншымі і зачынілася ў драўлянай хаціне, жывучы ў ёй як пустэльніца.

— Ужо не магу дзівіцца! — гаварыла хрышчоная маці Анулі. — Што яна выпраўляе! Яшчэ адно не хапае, каб перастала есці дык і сябе павядзе ў магілу!

Толькі кума мела кантакт з хворай.

Рагнеда махала рукою і ўсё толькі думала: „Адкуль я вазьму грошай на лампаду і кветкі для сваёй дзяўчынкі? Людзі зрабілі з мяне дурня”. Ведала, што можа і дзіўна выглядае, хадзіўшы на могілкі, молячыся за Анулю, але для яе людзі былі непатрэбныя. Не вернуць жа ж людзі яе дарагую дачку! Яе пакуль ніхто не ведаў, адзінока праводзіла дні, ліючы слёзы за мёртвай дачушкай. Яе туга здавалася быць з кожным днём цяжэйшай, а сэрца часам так балела, што думала што разарвецца. „Відаць, пайду я да мужа і Анулі!”

Рагнеда дзень пачынала малітвай, якую ёй даў бацюшка, і яна шчыра выказвала свае пачуцці ў гэтай малітве. Есці ёй не хацелася, раз што не (...)