Запрашэнне ў сметніцу

Міраслаў ГРЫКА

Даўней з сумотай чакаў я лета. Асацыявалася яно мне з радасным жнівом, пладаноснымі садамі, сонцам, сяброўскімі сустрэчамі і адпачынкам. Сёння думаю аб гэтай пары года з бояззю. Лета гэта віхуры, ураганы, смяротныя буры. Гэта боязь, гэта страх. А на страхоўку маёй хаціны мне не стае. Значыць, стане настолькі, наколькі адыму сабе ад рота. Раней чакаў я штомесячнай зарплаты з радаснай нецярплівасцю. Планаваў выдаткі, адкладваў нейкі грошык на чорную гадзіну. Сёння ледзь зводжу канцы з канцамі і маіх журналісцкіх ганарараў ледзь хапае на пагашэнне бягучых рахункаў. І таксама на марную ежу. Аб гасцях, якія маглі б мяне наведаць у маёй гожай вёсцы, распаложанай паміж Пушчай і рэчкай Нарвай, думаю... хутчэй з бояззю. Бо ж няма мне сапраўды чым іх пачаставаць, а калі нават іх угашчу, дык адымаючы самому сабе. Прыгадаю толькі скакаўшы ў час іхняй пабыўкі рахунак на электраток! Таму не тужу па іх у той момант, калі ўрэшце з’язджаюць. Пасля іхняга выезду ем што-небудзь. Ды няхай хтосьці спрабуе жэрці найтаннейшую саланіну з хлебам — штодзённа. Дзень у дзень, аж да наступнай зарплаты. Прызнаюся, час ад часу карыстаюся ветлівасцю ўласнікаў прыватных крамак. На гэтак званы «сшытак» — а як жа ж — бяру тое, што неабходнае для жыцця. Бяру, бо міласэрна даюць. А плачу тады, калі атрымаю зарплату. Пасля ўрэгулявання даўгоў гонару, пасля тыдня-двух, зноў я прымушаны папрасіць занесці мяне ў «сшытак». Ды чую, што гэта скарбовае (...)