Ніва № 21 (2923), 20 мая 2012 г.

Вятры і надпісы

Міраслаў ГРЫКА

Мой улюбёнец, спадар Л., неяк прыціх, ад калі вянучая ў еўрасаюзнай салідарнасці Еўропа паказала яму „яй-яй пернічак”. Нядобра! Нядобра, што Еўропа і бізунчыкам, і пернічкам. Але і добра, што бачыцца, што значыць для каго пернічак. Дамарослым дзеячам заўсёды ён у смак! Асабліва тым з пад сцяга з народным узорыкам. Ды кіньма дзеячаў. Давайце, спадар Л., што-небудзь ці неяк, бо — нудотна!

Ну дык каб не было нудотна... Адзін сфрустраваны муж, калі ягоная жонка перасаліла суп, узяў яе за кудлаты чэрап і, разбіўшы яго на свежапамаляванай сцяне, запісаў крывавячым мозгам паспяховы надпіс: „Памятай, золатца, каб паважаць свайго мужанька!”. Ужо чую пратэсты ўсялякіх эмансіпантак. Ды я вяду гаворку ж не аб няроўнасці полаў, а пра мозг. Аб чалавечым мазгу гавару.

Так сабе я думаю, што ў Беларусі ўсе сцены ўжо запэцканыя надпісамі. Здаецца мне нават, што больш тых надпісаў, чым саміх сцен. А так папраўдзе, дык няма ніякіх сцен. Ёсць толькі надпісы. Заўжды, заўжды пачынаюцца яны ў мозгу. Значыць, гэта чалавечыя надпісы. Толькі якія тады людзі, што сваім крывавым следам запісваюць усемагчымыя сцены? Калісь я меў уяву, не менш дурную чым вышэйпрыведзены аповед пра жорсткага мужа, што беларусы прачнуцца ад злога сну. Нафіг праўда. Яны спяць. А аб чым сняць? А няхай ім сніцца! Прынамсі не чуюць вятроў... гісторыі.

Ну дык скажу пра вятры. Не, нічога, нічога скаталагічнага. Маю на думцы вятры, якія (...)


поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF