Мармелад для жавання

Міраслаў ГРЫКА

Было гэта ў краме ў Нарве. Двух ягамосцяў, праклінаючы і размахваючы рукамі, лаялі дэмакратыю, урад і ліха ведае каго яшчэ. На канец адзін з іх гыркнуў: „Пры камуне ніхто не хадзіў галодны, не было бяздомных, не было бяды. А цяпер?”. Падтакнула ягоным вывадам пару пакупнікоў. Дзве ці тры асобы востра супрацівіліся. І на гэтым цэлае здарэнне, маючае прыкметы публічнай дэбаты, вычарпалася. Дзядзькі купіўшы тое, што трэба, спакойна выйшлі. Я не сумняваюся, што калі б іх дыскусія адбывалася ў Беларусі, апынуліся б яны ў арышце. Якраз пару дзён таму суд у Мінску прыгаварыў беларускага праваабаронцу да чатырох дзён адміністрацыйнага пакарання. Ягонае злачынства палічылі „дробным хуліганствам”. Заключалася яно ў тым, што няшчаснік „лаяўся і размахваў рукамі”.

Беларусы, невядома калі, сталі грамадзянамі Лукашэнкаўскай Утопіі пад чырвона-зялёным сцягам з народным узорам. Яе сутнасцю з’яўляецца вера ў гаспадарчае перпетуум-мобіле — вечны рухавік, абапёрты на самадастатковасць. Аднак Утопія, як вечная машына — мае тое да сябе, што пакуль трываюць у нерухомасці задумы, яны вельмі прыгожыя. Ды хопіць іх перанесці са свету ідэй у рэальнасць, і раптам усё пачынае сыпацца — колцы, воські, пастаўкі, вытворчы патэнцыял... Не зважае на гэта фантаст Аляксандр Лукашэнка, хаця нават ягоны прэм’ер Міхаіл Мясніковіч астуджвае ідэалізм патрона асцярогай, што прыбыткаў бюджэту дзяржавы ды сродкаў прадпрыемстваў хапае ледзь на (...)