У дзень народзінаў паэта Уладзіміра Гайдука (2)

Калі мы ступілі за парог хаты, Уладзімір Гайдук абачліва зашпіліў на зашчапку дзверы. Убачыўшы мой спалох, патлумачыўся:

— Прывык замыкаць дзверы на ключ. Ну, каб ніхто не прыплёўся чужы...

На хутары Гайдукі, або як інакш яго называюць урочышча Полымя, мы пачулі адно дзяўканне сабак, запертых з нагоды прыезду гасцей у хлеў. Дзве суседнія хаткі, хоць у адной жыве сям’я, здаваліся соннымі і апусцелымі. Для людзей звонку месца паэта, куды мы дабіраліся ледзь праезджымі ляснымі дарогамі, здавалася зялёным і бяспечным сховам.

— Як што..., то будзем уцякаць да вас, — пажартавала Люба.

— Добра, — павесялеў Валодзя, — толькі акопаў у нас яшчэ няма...

— Нічога, у лесе схаваемся...

Уразіў мяне іх аўтахтонскі жарт пра бясконцыя ўцёкі і канспірацыю нацыі, пра генетычную памяць небяспекі, дзе надзейным прыстанішчам заўсёды лес і балоты. Люба, абжытая беластачанка, якая толькі ссела са свайго элегантнага аўто, адразу сплавілася з беларускім лёсам.

* * *

У Валодзі Гайдука няма ілюзій і ідэалізацыі жыцця і людзей. Апошнім часам напісаў верш у паніхіднай аўры пра перспектывы літаб’яднання „Белавежа”. Ён сам паўтарае маладым, што быць у наш час паэтам — пакутны шлях. І асабліва цярністы шлях у беларускага паэта. Гэта самотная дарога, без прэстыжу, грошай, сяброў...

— Ніхто мне дарам нічога не даў, — кажа, — усё мусіў запрацаваць сваімі рукамі. Даіў кароў, трос гной, гараў (...)