Сакрэты правадыроў

Аляксандр ВЯРБІЦКІ

(працяг з 25 н-ра)

Вярнуся ў сённяшнія Ваські. Ужо далёка за крамай маю ўвагу прыцягнула групка драўляных праваслаўных крыжоў, ахінутых лістоўем маладой бярозы. За імі абрабляла агародчык пажылая жанчына. Расказала яна мне, што адзін з крыжоў, якімі апекаваўся памерлы тыдзень раней ейны муж, быў пастаўлены на заканчэнне вайны, а іншыя, бадай, ад хвароб. Да таго ж калісь у тым месцы мелі хаваць заўчасна памерлых дзяцей. Спытаў я яе яшчэ пра мясцовы былы калгасны комплекс, ці ён не пустуе. Яшчэ ж нядаўна была там курыная ферма фірмы Рольмак, якую трэба было закрыць, бо не задавальняла еўрасаюзных патрабаванняў. Ну і даведаўся я, што трымаюць там зараз усялякае птаства, а комплекс купіў брат прэлата Азароўскага з Беластока — грошы меў і адразу купіў. Калі я падказаў, што Азароўскі, гэта беластоцкі каталіцкі мітрапаліт, яна адказала:

— Я руская і тых польскіх чыноў не ведаю.

Пацікавіўся я таксама, ці на той птушкаферме працуюць мясцовыя жыхары і ў адказ пачуў, што ўласнік прывозіць нейкіх сваіх работнікаў, каб не плаціць за іх ніякіх узносаў.

Пра недалёкую ад крыжоў мураванку даведаўся я, што была задума наладзіць у ёй нейкі клуб, але ў час адной з забаў сучасная моладзь, моладзь ХХІ стагоддзя, знішчыла інтэр’ер...

Былы калгасны комплекс стаіць за вёскай. Але на вуліцы, амаль насупраць яго, чарговая групка драўляных праваслаўных крыжоў, гэтым разам абапертая на (...)