Горш калі лепш

Міраслаў ГРЫКА

Як блізарукае дзіця мусіў я ад першых класаў пачатковай школы насіць акуляры. Найгоршы быў той першы раз, калі паказаўся я ў іх перад суцэльным фонам маіх добра бачыўшых аднагодкаў. „Акулярнік! Акулярнік!” — закрычалі яны хорам. І так пачуў я першы раз смак горычы няслушнага вылучэння і затым адзіноты ў тлуме. Здаецца, было гэта найбольш траўматычнае перажыванне ў маім дзяцінстве. Толькі з часам акуляры сталі для мяне чымсьці так натуральным, як мае шматлікія, юнацкія комплексы, напрыклад вялікі нос і малыя адтапыраныя вушкі. У палове сямідзесятых гадоў кудысьці закінуў я акуляркі ў стылі Джона Ленана, модныя ў той час ды шыкоўныя, з цьмяным шклом. Вось адкрыў я ў бабуліным шкапчыку старыя, эбанітавыя апраўкі, маленькія, круглыя, з прамянём мала меншым за маю вачніцу, якія выжабраваў у яе не без вялікіх просьбаў, а нават хітрых абяцанняў. Гэтыя акуляркі насіў я з юнацкім какецтвам, ды таксама не без кампенсуючай падаплёкі, якая ставіла мае барочныя комплексы ў бравай апазіцыі да вонкавага свету. Былі яны кур’ёзныя па форме і з за гэтага накладвалі на мяне блазенскую ганебнасць парафіяльнага франтаўства. Дарэчы, выглядаў я ў іх як малпа, што ўдае зусім адурэлую саву; ды хай там! Насіўся я тады па-мужыцку, у кажусе па маёй прабабулі Анелі — крыху зацесным — з парцяной торбай праз плячо і прышпіленым да яе паяска вялікім, ідыятычна падскокваючым у рытм крокам гадзіннікам маркі „Рухля”. Чаму — да сёння не ведаю. Так вось (...)