Духоўны лейкоз

Уладзімір ХІЛЬМАНОВІЧ

Ужо чвэрць стагоддзя пражылі беларусы пасля страшнай катастрофы на Чарнобыльскай атамнай электрастанцыі. Папярэднюю такую трагедыю зазналі японцы падчас другой сусветнай вайны. Але там радыяцыя прыйшла ў выніку скідвання на Хірасіму і Нагасакі ядзерных бомбаў. У Беларусь гора прынёс „мірны атам”. Значная частка тэрыторыі нашай краіны, асабліва Палессе, аказалася забруджанай і непрыдатнай для жыцця, дзесяткі тысяч людзей атрымалі апраменьванне рознай ступені, тысячы дзяцей нарадзілася з рознай цяжкасці і характару паталогіяй. Тады яшчэ савецкая дзяржава пакінула людзей у бядзе. Многія ратаваліся самі. Напрыклад, бацькі знакамітай тэнісісткі Марыі Шарапавай экстранна выехалі з Гомельшчыны. Будучая маці была тады цяжарная, а Марыя нарадзілася ўжо на расійскіх прасторах. Шарапава не забываецца сваіх каранёў і час ад часу праводзіць дабрачынныя мерапрыемствы, дапамагае хворым чарнобыльскім дзецям. Але такіх як Шарапава няшмат. Бальшыні заможных людзей пляваць на людское гора і хваробы. А грамадскія дабрачынныя фонды, створаныя на золку суверэнітэту, даўно знішчаныя дзяржаўнай палітыкай. Цынізму гэтай палітыкі няма мяжы. Гэта яе праваднікі выганялі людзей на першамайскую дэманстрацыю пад радыяцыйны попел у 1986 годзе. Гэта яны садзілі радыеактыўныя воблакі з дапамогай авіяцыі на беларускія палеткі і паселішчы. Гэта яны хавалі і хаваюць дагэтуль праўду пра страшныя наступствы таго выбуху. Гэта яны пазбавілі магчымасці (...)