Ніва № 11 (2861), 13 сакавіка 2011 г.
Чацвёртая ўладаУладзімір ХІЛЬМАНОВІЧТыдзень таму давялося пазнаёміцца з вядомым нарвежскім журналістам Эрлінгам Боргенам. Ад бальшыні сучасных заходніх калег яго адрознівае адзін істотны момант. Чалавек доўгія гады працаваў рэпарцёрам у розных кутках свету і ў прынцыпе ўжо мог бы карыстацца былым аўтарытэтам і спачываць на лаўрах. Але яго, як няўрымслівую натуру, пацягнула ў іншы жанр — апошнія гады Борген стварае вострыя і злабадзённыя дакументальныя фільмы. Практычна заўсёды яны звязаны з Нарвегіяй, але не толькі з тэрыторыяй, якая размешчана на Скандынаўскім паўвостраве. Эрлінг ездзіць у іншыя краіны і вядзе сапраўдныя журналісцкія расследаванні. Пры тым ставіць такія пытанні, пра якія бальшыня ў грамадстве нават не задумваецца. Не задумваецца таму, што не хоча разважаць. Гэта толькі адзін з беларускіх „канструктыўна-апазіцыйных” палітыкаў вылучыў абсурдны тэзіс „думаць — гэта не балюча”. Насамрэч, думаць — гэта вельмі цяжка, балюча і часам хваравіта. Адзін з фільмаў Боргена быў прысвечаны выкарыстанню ў Індыі наёмнай працы падлеткаў на гранітных каменяломнях. Пры чым тут нарвежскае грамадства? А пры тым, што нарвежская фірма экспартуе вырабленую гранітную плітку ў сваю сталіцу і іншыя гарады. І па ёй, аплачанай здароўем і часта жыццём індыйскіх дзяцей, якія за вельмі шкодную працу атрымліваюць па адным долары ўдзень, пасля ўрачыста крочаць члены каралеўскай сям’і, лаўрэаты Нобелеўскай прэміі... Фільм, які скалыхнуў нарвежскае (...) |