Сімпазіён дрывасекаў

Міраслаў ГРЫКА

Некалькі дзён таму, ясная халера, у чатыры раніцы Пецька, мой знаёмчык з суседняй вёскі, дрывасек што і трэба, мужык у сіле мужчынскіх гадоў, прыгажун, можна сказаць, а ўсё ж кавалер, вывалак мяне з ложка — не меў чаго закурыць. Уваліўся ў хату, абкачаны ў снег як балван, і адразу ўсадзіў дзюбу ў кубак з вадою, забулькатаўшы: „Ух! Ну як мяне рэжа пасля ўчарашняга!”. Папіў сабе фэст і ўжо меў у рыла ўсадзіць цыгарэту, калі ў сенях хтосьці пачаў абтупваць са снегу боты. У дзвярах стаў Шурык, мой добры сусед з за плота, а патрон Пецькі ад лясной работы — відаць, убачыў праз акно, як яго працаўнік коціцца да мяне: „О, Пецька, — уцешыўся Шурык, — шукаю я цябе...”. — „О, Шурык, — уцешыўся Пецька, — шукаю я цябе. Рэжа мяне, то і авансу за работу ад цябе мне трэба”.

Так яны штодзённа шукаюць адзін аднаго, Пецька з пасляўчарайшай дрыжачкай і патрабаваннем авансу, і закляты ў непіцці ды некурэнні Шурык, які сакрэтна гаворыць аб ім, што пільшчык ён адметны, але ўпільнаваць яго немагчыма. Эх, бо мае Шурык са сваімі дрывасекамі вялікую турботу. Пастаянна яны яму распаўзаюцца па вёсках за самагонкай, як дзікія свінні за бульбай. А лясная работа пільная ж і тэрміновая. — Гэта з за баб усё, — кажа ён са зразуменнем. — Паўцякалі ў горад і хлапчукі з таго жалю дэстылююцца.

Ці Пецька, апошні кавалер у сваёй вёсцы, выцерабленай датла з маладых кабет, сапраўды дэстылюе з за гэтых няздзейсненых памкненняў, (...)