„Раз у месяц не сплю ўсю ноч” — з Тамашом Анікіюком гутарыць Ілона Карпюк

— Ці Ты яшчэ фатограф, ці ўжо чалавек фільма?

— Хутчэй за ўсё асацыюю сябе з фотаапаратам чым камерай, хаця і адным, і другім займаюся як аматар.

— За Твае здымкі Цябе неаднойчы ўзнагароджвалі. Чаму ўсё ж такі вырашыў узяць камеру?

— Сам не ведаю як гэта сталася. Трапіў я на адно з мерапрыемстваў, ладжаных Усеагульным універсітэтам у Тэрэмісках. Меў пры сабе фотаапарат і камеру, але паспрабаваў тады ўпершыню нешта сфільмаваць.

— Эфектам стаў фільм „Jest takie miejsce”?

— Так. Тады фотаапарата я нават не вымаў. Праўда, здараліся такія моманты, што трэба было і фільмаваць, і рабіць здымкі, але я зразумеў, што тады ні адно, ні другое не атрымліваецца так як павінна. Таму „фоцік” ляжыць і чакае свайго часу.

— Усё ж такі Ты выбраў фільм.

— Так, хаця часам шпацырую па пушчы з фотаапаратам (...)