З „рускага” боку

Аляксандр ВЯРБІЦКІ

Калі аўтобус, едучы з Нура ў Цэранаў — з Остраўскага ў Сакалоўскі павет, з колішняй Нурскай зямлі ў колішняе-колішняе Падляшскае ваяводства — перасякае Буг, дарожны паказальнік апавяшчае спярша пра адлеглую ў некалькі кіламетраў вёску Bojary, а крыху далей і пра Lebiedzie. Назвы гэтыя, ды і не толькі гэтыя, надта свойскія.

Вядомы этнограф Зыгмунт Глогер у 1875 годзе пісаў: «W okolicy Drohiczyna, na prawym brzegu Bugu, t.j. w dzisiejszej gub. Grodzieńskiej, przeważał obrządek łaciński, ta więc połać północna ziemi Drohickiej nosiła od dawna nazwę „strony polskiej” lub „lackiej”, gdy przeciwnie południowa (w Królestwie Polskiem) gdzie przeważał obrządek słowiański, nazywana była „stroną ruską”».

Марыя Міськевічава ў выдадзенай у 1982 годзе кнізе Dzieje Sokołowa Podlaskiego i jego regionu пісала так: „Pozostaje do rozpatrzenia kwestia stosunków etnicznych w okresie wczesnego średniowiecza na Mazowszu wschodnim. [...] Materiały archeologiczne pozwalają nam odtworzyć kierunek tego napływu oraz obszary macierzyste, skąd przyszli osiedleńcy. Wszystko wskazuje na wschodniosłowiańską proweniencję ludności wschodniomazowieckiej. Widoczne jest to szczególnie w ceramice... [...] Ceramika ta ma ścisłe powiązania z materiałami z górnego Pobuża, z Polesia i Wołynia, [...] natomiast niewiele wspólnych cech łączy ją z naczyniami produkowanymi w tym czasie na Mazowszu płockim i na innych ziemiach polskich. (...)