Дзядоўскае турнэ з Анатолем С. (2)

Ганна КАНДРАЦЮК

Дух Анатоля Сыса аб’явіўся ўжо ў Гродне, дзе з раніцы да вечара мы былі вымушаны чакаць начнога цягніка. Каб не таўчыся з манаткамі сярод сышчыкаў, якімі, паводле гродзенцаў, нашпігаваны чыгуначны вакзал з крыштальнымі жырандолямі, мы знялі нумар у прывакзальнай гасцініцы і пайшлі спаць. За пакой, з чыстай пасцеллю, мы заплацілі восем злотых ад асобы. Як за пляшку добрай беларускай гарэлкі.

Едучы ў Гродна мы не ведалі якім шляхам будзе масціцца наш дзядоўскі маршрут. У Беларусі, як у савецкія часы, трэба мець квіток на канкрэтны цягнік. Інакш, без білета з пазначаным месцам вас не пусцяць у вагон. Яшчэ да прыезду мы дамовіліся з гродзенскім сябрам-паэтам, каб той, будучы на месцы, набыў нам білеты. Пасля, калі дзень і ноч яму званілі, паэт чамусьці выключаў мабілку:

— Пэўна, зайздросціць, што едзем да Анатоля на магілку?!

— Можа быць! Ёсць чаго зайздросціць! — пагадзілася Міра.

Лёс беларускага паэта мала зайздросны пры жыцці. Але пасля смерці, як у выпадку Анатоля Сыса, — наадварот. Слава і захапленне, якія сустрэлі дратаванага пры жыцці паэта, пасля смерці пераўзышлі ўсе спадзяванні. Сёння ў яго гонар пяюць дыфірамбы і гімны ўчарашнія варажэнькі і зажэртыя крытыканы. Дай Бог такую славу і нашаму гродзенскаму сябру-паэту за ягоную нам дапамогу! За тое, што шэльма намерыўся нас абедзве абуць у лапці. Інакш нас абмінула б тое шчасце, што пасля сустрэла ў цягніку (...)