Я — трубач ды трублю

Ілона КАРПЮК

За трыма столікамі сядзяць мужчыны. З іх месцаў відаць адну з многіх тут, утульных мячэцяў. Побач дзве прадуктовыя крамы, як і ўсе іншыя, хваляцца гарбузамі. Мужчыны між сабою гутараць і п’юць піва, як штодзень. Некаторыя смакуюць селядца ды іншыя закускі да піва ці ракіі. Афіцыянт сталага ўжо ўзросту даносіць нам чарговыя сто грам мясцовага пітва.

Дзесьці на поўдні

— Першае падарожжа ў Пазар? — пытаецца весела.

— Путь, путь, в Сербію, — рознымі спосабамі дапамагаюць нам дагаварыцца мужчыны з за суседніх столікаў.

Мы зразумелі гэта тады, калі афіцыянт пайшоў да свайго століка. Можа гэта быў нават сам уласнік.

— Тут, тут, — паказвае на больш дагледжаную лазеньку.

Гэта для нас крыху нечакана, бо, падумайце, заахвочваў нас памыць фрукты, якія толькі што мы набылі ў краме насупраць. Атмасфера гусцее, але ад арамату ракіі ды мясцовага руху. Набліжаецца 23-я. Пад’язджае таксі. Найбольшы ростам кліент бара ўстае, у адной секундзе бярэ свой веласіпед і амаль поўнасцю хавае яго ў багажнік. Кідае два словы, „і толькі яго бачылі” — хочацца сказаць. Але не, мы яго сустрэнем на другі дзень у іншым раёне горада, пры іншай „прыстані”.

Вялікі „камбайн” абмывае вуліцы з цяжкасцей адыходзячага дня. Чарговы мужчына падымаецца з за століка і хутка знікае ў цемры. Мая памяць хутка яго забывае. П’ем чарговую чарку, калі наш забыты сусед закідвае наш столік салодкім.

— На (...)