Нефармальны беларускі павет

Аляксей МАРОЗ

Дзесяць гадоў таму, калі пасля шматгадовага перапынку аднаўляліся паветы, якія між іншым пераймалі задачы раённых аддзяленняў падпарадкаваных ваяводскім уладам, узнікла пытанне ці спраўдзяцца ліквідаваныя ў 1975 годзе структуры. Жыхары Гайнаўшчыны радаваліся, што ўзнікне Гайнаўскі павет, бо раней гаварылася, што пушчанскія і прыпушчанскія гміны могуць увайсці ва ўзбуйнены Бельскі павет. Павышаўся прэстыж Гайнаўкі, якая, так як у 1953 годзе, зноў станавілася павятовым цэнтрам з падобным адміністрацыйным значэннем як Бельск, Ломжа ці Сувалкі. У мінулым, калі поўным махам працавала Гайнаўскае прадпрыемства дрэваапрацоўчай прамысловасці, вартасць прададзенай вытворчасці гайнаўскіх прадпрыемстваў у 1970-х гадах перавышала нават вытворчасць згаданых гарадоў. Аднак дзесяць гадоў таму Гайнаўка ў гаспадарчым плане адставала ад Ломжы, Сувалкаў (яны разгарнулі дзейнасць, будучы ваяводскімі гарадамі), а нават і Бельска-Падляшскага. Турызм і агратурызм не далі Гайнаўцы і наваколлю такога гаспадарчага росквіту як дрэваапрацоўчая прамысловасць, якая ў 1990-х гадах пераходзіла падзенні і невялікія ўзлёты. Людзі, асабліва мужчыны, якія трацілі працу ў дрэваапрацоўчай прамысловасці, знаходзілі работу ў іншых прадпрыемствах, а найбольш у нарваўскім „Пронары”, у якім зараз працуе больш за паўтары тысячы чалавек. Іншыя выязджалі ў пошуках працы па за Гайнаўшчыну, а частка — за заходнюю мяжу. Адной з задач адноўленага (...)