Паляк, такі крыху іншы, быццам і чарнарус!

З польскім пісьменнікам, аўтарам больш трыццаці кніжак, перакладчыкам, дыпламатам, сімпатыкам беларусаў і гурманам віна ЯЎГЕНАМ КАБАТЦАМ гутарыць Ганна Кандрацюк.

— „Чарнарускую хроніку пракажоных” успрымаю як беларускі раман, напісаны на польскай мове. Ці, паводле Вас, можам дапусціць такі пункт гледжання?

— Вы мяне здзівілі! Мне аднак здаецца, што не трэба ў такі спосаб глядзець на маю кніжку; гэта абазначае, што яна не будзе перакладзена на беларускую мову. Я хачу, каб мая кніжка была перакладзена на беларускую мову, каб беларусы прачыталі яе на сваёй роднай мове.

— Здаецца, справа не толькі ў перакладзе?

— Польская мова, як вы заўважылі, тут вельмі важная. Герой кнігі прыязджае з Варшавы, разам з сабой прывозіць пэўную польскасць. Ён сутыкнецца са сваім родным гняздом, у адносінах да якога ён трымаў сябе як рэнегат. Справы Гайнаўкі, Нараўкі, Ляўкова, Белавежскай пушчы для яго гэта не толькі беларускія справы...

— Яўген Кабатц вядомы не толькі як польскі пісьменнік. Палякі называюць Вас прапагандыстам мудрага погляду на „крэсы”. Што маеце на ўвазе, калі кажаце: „пэўная польскасць”?

— Мае бацькі і дзяды родам з Белавежскай пушчы, таму маё падарожжа-вяртанне нясе з сабой пытанні з пад знака: што гэта абазначае, што чалавек адгэтуль паходзіць? Як адчувае тут сябе гэты крыху іншы (...)