Салавей на вуліцы

Міра ЛУКША

Шаша працінае самую доўгую на Беласточчыне вёску, якая расселася паўз яе і распаўзлася на бакавыя дарогі. Трасцянка. На гэтым павароце, які адбіваецца ў адмысловым люстры, разбіўся нядаўна старэнькі вадзіцель. Мабыць, і не захутка ехаў у свае 78 гадоў, ды ўрэзаўся ў трасцяніцкую, не надта самавітую, але акуратную хатку. На платах у асеннім ветры трапечуць твары — астанкі выбарчых тутэйшых надзей. І ходзіць сабе памаленьку дзядзька. А чаго мне тут? На паўдарозе з мястэчка ў вёску прыкмячаю, што мой фотаапарат страціў усю моц. Не памогуць дадатковыя батарэйкі — сучасную прыладу трэба неабходна падключыць да электратоку. Гэта не колішні апарат Міхася Хмялеўскага ці няўрымслівага Віктара Рудчыка, якія не падводзілі нават у найбольш неспрыяльных для працы ўмовах, ды і я не Янка, Міхась ці Віктар. Але дзядзька адразу знюхвае, што я пэўна з „Нівы”, а неўзабаве метраў праз дзвесце ў бок Сацоў таксама пойдзе вестка, што Лукшу ў Трасцянку занясло і стаіць пасярод вёскі з Салаўём ды аграмадным фотаапаратам на грудзях. Ужо ведае пра гэта Рута, трасцяніцкая карэспандэнтка. Мабыць, да яе сёння траплю, каб... падмацаваць свой фотаапарат перад дарогай у Бялкі. Але сёння гэты дзядзька, што яго называюць Салаўём, што прахаджваецца ў слабенькім асеннім сонейку — гэта ён пачынае гамонку. Во як жывецца, на гэтых скрыжаваннях, незалежна ад таго, што ў свеце робіцца і каго там вешаюць на платах.

— От, панасыпвала лісця. (...)