Ніва № 41 (2735), 12 кастрычніка 2008 г.
Міра Лукша і дзікі птах верабейЗ паэткай, празаікам, журналісткай Мірай ЛУКШАЙ сустрэліся мы ў Семяноўцы, у месцы, дзе калісь знаходзілася пачатковая школа, у якой вучылася наша гераіня. Паколькі стаяла цёплае надвор’е, мы, прыстойная кампанія: настаўнікі і журналісты, запрасілі паэтку ў пленэр і заселі ў цяні старой ліпы, на былой школьнай пляцоўцы. Навокал, у роўных пакосах, пахнела скошаная трава. Гэтая дэталь істотная, бо яна спрацавала тут як медыум. Карацей, адзін з нашых сяброў маніякальна напяваў першы радок старой песні: Ой чыя то ніва, чые то пакосы? Як высветлілася ў час гутаркі, школьная ніва і пакосы раней належалі самай метафізічнай жанчыне ў наваколлі, дарэчы, сваячцы нашай гераіні. Але, пра гэта распавядзе нам сама Міра Лукша... — Сёння Вы спалі ў сваёй школьнай бібліятэцы. Ці Вам нешта прыснілася? — Я спецыяльна выбрала пакой 103, таму што ў мяне ёсць з гэтай залкай пазітыўныя асацыяцыі. Калі я была вучаніцай гэтай школы, я прачытала, здаецца, усе кніжкі з нашай бібліятэкі. Сёння я спала разам з матушкай Людмілай, мы доўга размаўлялі пра розныя справы, а пасля я заснула каменным сном... — А ці хоць раз прыснілася Вам як пішаце? — Здаецца, у сне я напісала рэцэнзію Славаміру Адамовічу. Сапраўды, сніцца так, быццам ты пісаў у сапраўднасці. Складваецца ідэальны тэкст, раніцай падымаешся — няма тэксту, трэба пісаць ад нова. А таго ўжо не паўторыш... Часта ўначы я пішу (...) |