І добра, і не зусім

Васіль САКОЎСКІ

У „Ніве” (ад 27 красавіка 2008 г.) чытаем: „Місія Акадэміі — дагляданне, развіццё і распаўсюджванне традыцыі, каштоўнасцей і духоўнасці праваслаўя як крыніцы адказу на выклікі сучаснасці, уклад у жыццё Праваслаўнай царквы шляхам даследчыцкай, адукацыйнай і выхаваўчай дзейнасці...”

І правільна — сказана добра, разумна, прыгожа. Бо і сказаў гэта не абы-хто, а сам канцлер Супрасльскай акадэміі а. Уладзімір Місіюк.

А вось што сказаў, між іншым, той жа а. Місіюк у дыскусіі на тэму „Jak blisko narodu?”, змешчанай у трэцім нумары штомесячніка „Przegląd Prawosławny” за гэты год:

„O. Kniaziew zareagował prawidłowo. Nauczanie Cerkwi powinno być zrozumiałe. Podam przykład Stanów Zjednoczonych. Tam drugie-trzecie pokolenie prawosławnych odchodzi od języków narodowych, posługuje się angielskim. Kiedyś John Meyendorf, teolog, duchowny, nauczyciel, jeździł po parafiach i namawiał, by w liturgii przechodzić z języków narodowych na angielski... Narodowa kultura, jej język, jest tylko takim opakowaniem dla misji Cerkwi, być może za ciasnym. Gdy skoncentrujemy uwagę na opakowaniu, nie dojdziemy do istoty prawosławia, do tego, co najważniejsze...”

А вось гэтае выказванне канцлера, па-мойму, нядобрае і шкоднае нам. Зрэшты, уся гэтая дыскусія нядобрая і шкодная.

Першае і другое выказванне а. Місіюка не толькі адрозніваюцца сэнсам паміж сабою, а проста пярэчаць адно (...)