Кропкі над „Ю”

Уладзімір ХІЛЬМАНОВІЧ

Не першы раз дастаецца мне ад калегаў па пяру. З аднаго боку гэта цешыць самалюбства, бо азначае, што нешта цікавае зрабіў ці напісаў. З іншага засмучае, бо зразумець, чым кіраваўся аўтар (ні то нейкая асабістая антыпатыя, ні то проста жаданне выказацца супраць каго б там не было) і што ж хацеў сказаць апанент надзвычай цяжка.

Двойчы за жыццё мяне вінавацілі ў тым, што нібыта стаю на фашыстоўскіх пазіцыях. Першы раз у 2000 годзе, калі мы з сябрамі зладзілі ў Гродне першую і адзіную ў гісторыі сустрэчу беларускіх камбатантаў — вязняў сталінскіх канцлагераў. У незалежнай (не дзяржаўнай!) баранавіцкай газеце „Шаг” тады выйшла брудная публікацыя нейкага Уладзіміра Гуткоўскага. Няхай даруе мне шаноўны ніўскі чытач, але працытыю ўрывак, датычны маёй сціплай асобы (мова і стылістыка арыгінала захоўваюцца):

„Некто Хильманович обратился к собравшимся с приветственным словом, выдав перл, смысл которого в том, что участники встречи остаются верными идеалам молодости. (В молодости те были членами Саюза беларускай моладзі — марионеточной организации, созданной с разрешения оккупационных властей). И вот эти, простите, ч-ч-члены белорусского гитлерюгенда „І зараз застаюцца вернымі ідэялам маладосці”. Хильмановичу постесняться бы да задуматься. Неужели гродненский функционер и вправду полагает, что грядут такие коричневые перемены, когда фашистские ублюдки наградят его за реверансы железным крестом или (...)