Рэтра-транспарт (1)

Аляксандр ВЯРБІЦКІ

Прыезд у Гайнаўку напаўняе мяне нейкай своеасаблівай увагай. Дзеецца мо гэта таму, што Гайнаўка была маімі дзвярамі ў свет. Таму на змены, што адбываюцца ў ёй, гляджу я не як на нейкія маршчыны, але як на павуцінне, якім зараз тыя дзверы зацягваюцца, так як забіваюцца дошкамі дзверы ў шматлікіх нашых вясковых хатах. Езджу я ў тую маю Гайнаўку на публічным транспарце і прыём гэтага транспарту горадам не развесяляе.

Вось у сераду, 14 лістапада, намеціў я свой маршрут у Орлю праз Гайнаўку менавіта. Заехаў прыватным бусікам, злез у цэнтры горада і падаўся на вакзал побач гарадскога парку. Гайнаўскія чыгуначныя прасторы выглядаюць па-асенняму асабліва восенню. З гэтага боку чыгуначнага палатна, што між вакзальнымі будынкамі і цэнтрам горада, з ранейшых васемнаццаці пуцей зараз прысутнічае чатырнаццаць. І з гэтага ліку восем зарастае тым, што Усявышні сотворил во третий день по Писаниемъ; шэсць яшчэ не выйшла „на пенсію”...

Пяцьдзесят гадоў таму бульдозеры рылі ўзгорак, які гэтак выкапаным абрывам вісіць над пуцямі, што губляюцца ў бок Чаромхі. Сорак гадоў таму з пераезда, што паблізу касцёла, лакаматывы распасоўвалі таварныя вагоны па тых амаль дваццаці парах рэек. І тыя вагоны з меншым або большым грукатам „віталіся” са сваімі новымі суседзямі па таварных эшалонах. Трыццаць гадоў таму на насыпе каля віядука, што паблізу сабора, будавалася „карусель” для распасоўкі лакаматываў. Тлум народу (...)