Любімы коцік

Віктар САЗОНАЎ

Жыхару вялікага горада ніколі не зразумець некаторых простых рэчаў, якія так натуральна ўпісваюцца ў светаўспрыманне вясковага перасяленца ў сталіцу ці ў якую-небудзь іншую кропку крытычнай перапоўненасці людзей на квадратны метр планеты. Былы ж вясковец, нават каб прыклаў намаганні, не змог бы асэнсаваць менталітэту карэннага гараджаніна. А паколькі ніякіх намаганняў ён і не робіць, то і ніколі не зможа ўцяміць прычынаў, чаму, прыкладам, гарадскія людзі, якія на паветры бываюць у сярэднім не больш дваццаці дзевяці з паловай хвілін у суткі, увесь час цягаюць з сабой парасоны як сабака скрадзеную костку.

Закасцянелы ж гараджанін, прыкладам, ніяк не можа зразумець, чаму ўчарашнія земляробы вытоптваюць гарадскія газоны, зразаючы дарогу да хаты, а не ідуць па адмыслова замошчаных для гэтага дарожках. А найбольшае здзіўленне выклікае тое, што ўчарашнія дзеці прыроды не могуць цярпець гарадскіх сабак і катоў.

А ёсць яшчэ і катэгорыя людзей, якія нібы завіслі паміж вёскай і горадам і нідзе ім ужо няма пакою. Такім быў Слаўка Хвастовіч. На вёсцы, дзе жыла ўся радня, яго ўжо лічылі гараджанінам, а ў горадзе, дзе прыстроіліся сваякі жонкі — вяскоўцам. А хто тады дзеці і поп не разбярэцца. Па матцы — гараджане ў сёмым калене, як сцвярджала цешча. А па бацьку — вяскоўцы ў халера ведае якім там калене. Хіба што падлік трэба пачынаць ад Адама і Евы. Але ў гарадской кватэры, як сапраўдныя дзеці урбанізацыі, тыя маленствы вельмі (...)