Ніва № 42 (2631), 15 кастрычніка 2006 г.
Фота-мадэль без капелюшаЕва СЦЕПАНЮК— Ej, сzarnulka! Zaczekaj! Шурпаты голас пацаляў у маю спіну. Я азірнулася. Сярэдзінай вуліцы гнаўся вусаты дзядзька з зубамі наверсе, як у бабра. — Я? Вусата-зубасты на міг аслупянеў, пасля махнуў рукой і з капітуляцыяй у голасе прамовіў:— Oj, to nie ta! Я ішла вуліцай Міцкевіча і думала пра тое, што няма ў мяне шчасця. Вось-вось, здавалася, папаўся ўжо нейкі алень на маю фотаплёнку. А ён, як з’явіўся — так і знік. Маё становішча аўтахтоны акрэслілі б адным словам: — Біда! * * * Лепш не гаварыць, што прывяло мяне ў Нарву. Ці сапраўды прафесійныя абавязкі? Раней, значыць, цягам апошняй ночы, я праглынула раман Мірыка Грыкі „Апавяданні з над Нарвы”. Раніцай шэф прапанаваў ехаць у глыбінку, каб высветліць тэму беспрацоўя. — А, можа, у Нарву? — папрасілася я. — Толькі не нарывайся! — кінуў замест блаславенства. Для ўсіх, хто не чытаў М. Грыкі, належацца словы паяснення. Піша ён пра ахвяры дзікага капіталізму. Справа іншая: тыя беспрацоўныя — сімпатычныя дзядзькі. Паводле „Апавяданняў” героі мелі валяцца ўжо на вуліцы, карацей, выседжваць у парку. Круглыя суткі, з перапынкам на грыбную экскурсію ў Макаўскую хваіну. — Дзісь погода, хоч ты ў рыэчку ліэзь, — кажа нехта за плячыма ў аўтобусе. Я не люблю красці чужыя размовы — лепш палетуценіць. Далёка да Нарвы ў маёй галаве (...) |