Ніва № 20 (2609), 14 мая 2006 г.
Паводле патрэбнасцейАляксандр ВЯРБІЦКІСёлета мінае дзевяноста гадоў ад абнародавання Альбертам Эйнштэйнам агульнай тэорыі адноснасці. І сёлета быў апублікаваны забыты апокрыф „Евангелле ад Іуды”, які раскрывае нам іншы пункт гледжання на славутае евангелічнае прадажніцтва. У апокрыфе Ісус вызначае лёс Іуды: „Але ты перавысіш іх усіх, бо ахвяруеш цела, якое хавае Мяне. (...) Зорка, што асвятляе дарогу, гэта твая зорка”.У каментары наконт гэтай навінкі ігумен Грыгорый на старонках партала credo.ru заўважае, што ў яе этычным асэнсаванні дамінуе апраўданне здрадніцтва. Тэма прадажніцтва Іуды разглядалася ўжо і ў мастацкай, нерэлігійнай літаратуры. Хорхе Луіс Борхес прыводзіў м.інш. такія меркаванні, што Іуда, дзеля духовага — не толькі цялеснага — аскетызму адракаецца ад гонару, дабрыні, спакою, царства нябеснага, так як іншыя менш гераічна адракаюцца ад звычайнай насалоды. Ён выбраў грэх, не праяснены ніводнай дабрадзейнасцю: злоўжыванне даверам і данос, ён лічыў сябе нягодным быць добрым. Ён меркаваў, што шчасце, як і дабро, з’яўляюцца боскімі атрыбутамі і людзям нельга прысвойваць іх сабе. Пад пяро шведскага багаслова Нільса Рунеберга Борхес кладзе і такое меркаванне, што Бог стаў чалавекам поўнасцю, аж да яго подласці і дзеля збаўлення нас выбраў сабе найбольш нікчэмны лёс, Ён стаў Іудам. Ігумен Грыгорый заўважае далей, што праблема прадажніцтва заўсёды актуальная чалавечаму роду, а ў некаторыя эпохі — асабліва. Такою эпохай была другая сусветная вайна, калі лёсы шматлікіх народаў залежалі ад тых, каго залічалі ў разрад „Іудаў”; прыкладам тадышні нарвежскі прэзідэнт Квіслінг. Тадышні вопыт, як высветлілася пасля некалькіх дзесяцігоддзяў (...)
|