Вясна ў Случанцы

Міра ЛУКША

Вёска малая. Вымірае. Наймалодшаму чалавеку 8 гадоў. З восем хатаў — па адным чалавеку жывуць. Усіх было 42 нумары. Па адным баку вуліцы канчаецца на 42, па другім — на 37. Калісь гаспадарылі. У Тарасэвіча на падворку два трактары. Гаспадарка невялікая, восем гектараў. Мусіць, пытаюся, добры гаспадар быў, калі на солтыса выбралі. А там, выбіралі абы-каго, ніхто не хацеў. Цяпер як солтыс едзе на сесію, то яму заплацяць 50 злотых. А калісь то нават за дарогу не хацелі вярнуць.

Дачку Тарасэвічы мелі адну, але ўнукі прыязджаюць, памагаюць. Спярша паставілі хату дачцэ ў Гарадку, пасля купілі блёк у Беластоку (за той блёк давялося плаціць два разы), даччын сын застаўся жыць у Гарадку, а яна з унучкамі — у Беластоку. Гаспадарыць Іван Тарасэвіч са сваёй Надзеяй, хоць старэнькія, „на цэлую пару”. Чатыры каровы, цялят крыху, свіней. „Як на мой век, то можа і замнога. Троха там тапчуся, але здароўе «навальвае» троха”. Ну, як жывецца? Як старому чалавеку. Мусова; кульгаеш і ходзіш — паказвае на сваю палачку Надзея Тарасэвіч і глядзіць на мяне строгімі вачыма. Робяць Тарасэвічы сваю гаспадарку — хоць вырабіў муж пенсію не з КРУСу. Хоць і гаспадарка ўжо не іхняя — перапісалі па кавалку на дачку, на ўнукаў — на ўсіх, каб справядліва было (дзве ўнучкі на студыях — адна на адміністрацыі, другая на міжнародных адносінах). Памагаюць, калі могуць, але на гаспадарцы рабіць трэба не тады, калі час маеш. Ды і гаспадаранне цяпер не тое, што калісь. Цяпер можа толькі сенаванне троха даўжэй, і капанне бульбы троха (...)