Ніва № 19 (2608), 7 мая 2006 г.

Чарнобыльская рота

Віктар САЗОНАЎ

Ёсць людзі, якія праз доўгія гады пасля вайсковай службы з нейкім патаемным захапленнем любяць успамінаць менавіта вайсковыя часы. І такіх людзей нямала. Дастаткова ім прысесці за кілішкам гарэлкі, або з вудой ля рэчкі, або з сям’ёй на прыродзе, як яны бясконца апавядаюць пра дні сваёй маладосці ў салдацкіх мундзірах. Прычыны такога захаплення тымі гадамі, калі пагоны былі прадметам гонару перад супрацьлеглым полам, у кожнага свае. Хтосьці пасля службы так нічога ў сваім жыцці і не паспрабаваў зрабіць, чагось такога радыкальнага, актыўнага, смелага. Вось і ўспамінаецца маладосць з аўтаматам у руках. Іншаму падабаецца тое, што яго там цанілі, паважалі і шанавалі, бо давяралі не толькі падмятаць вуліцу, фарбаваць траву, самому засцілаць ложак, але яшчэ і страляць з аўтамата. Другі проста адпачываў ад таго, што нічога не трэба было думаць. Усё за цябе вырашаць іншыя. А ты толькі рабі што скажуць і ўсё тут. А нехта проста сумуе па тых часах, бо быў малады ды спрытны і здавалася яму тады, што наперадзе доўгае і шчаслівае жыццё. А тое жыццё пайшло не так, мары не рэалізаваліся, надзеі не спраўдзіліся. Дык хоць застаўся прыемны ўспамін пра тое, як думалася, што вось адслужыць і ўсё жыццё ў яго кішэні.

Прычыны настальгічна любіць тыя часы ў кожнага свае. Ад таго-сяго можна нават пачуць, што ён бы з задавальненнем яшчэ і паслужыў бы ў нейкай роце пры пяхоце. Але калі прыходзіць з ваенкамата выклік, які абавязвае чалавека прыйсці туды з ваенным білетам у руках і поўнай баявой гатоўнасцю ў сэрцы, большасць пачынае лаяцца бруднымі мацюкамі і чухацца кіпцюрамі па патыліцы. І зноў жа не таму, што войска страшнае, а таму, што ў кожнага сваё жыццё і свае прычыны на тое, каб яго не разбураць з-за таго, што нейкаму генералу салдатаў не хапае. (...)

поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF