На аўтафуры ў манастыр

Ева СЦЕПАНЮК

Цяжкавата адхіліцца ад хвалі рэлігійнай эйфарыі, якая льецца ад рання ў СМІ. Атмасферы падвяргаецца і наш шафёр Анатоль з Беластока.

— А ці не ў Рым часам спяшаем? — пытае асцярожна.

— Не-не, у іншы бок.

Анатоль рады адказу, яшчэ больш уцешыцца, калі пачуе пра нашу пілігрымку ў Пачаеўскі манастыр:

— Вазьміце і мяне з сабой, сёстры, — заяўляе з нечаканай нотай захаплення, — я ж праваслаўны брат ваш!

Анатоль, хоць не манах, прыкладны брат-хрысціянін. Хаця яму не па дарозе, вязе нас у сам канец Бельска, бо там лягчэй злавіць чарговы аўтастоп. У дарозе ўспамінае сваю гуманітарную паездку ў Жыровічы.

— Ну і бяда ў іх! — падводзіць усю справу.

* * *

Бяда сустракае нас ужо ў Боцьках, дзе доўга ніхто не хоча падабраць нас з дарогі. За каўнер лупіць халодны дождж і нервова шуміць рака Нурэц. Рэчанька спакойная і непрыкметная летам, наводзіць жах на прадвесні. Зараз таксама падтапіла некалькі сяліб. (...)