Ніва № 16 (2605), 16 красавіка 2006 г.

Магічная лічба „тры”

Віктар САЗОНАЎ

Лічба „тры” кожнаму славяніну заўсёды была нейкай магічнай, нешта азначаючай і незразумела таямнічай. Пры гэтым яна магла несці як добры, так і кепскі сэнс. А часамі нешта сярэдне-незразумелае ці зразумелае да паловы, або ад паловы незразумелае. Памятаю з дзяцінства, як на Вялікдзень у гасцях, непітушчую жанчыну (а тады такія яшчэ былі), гаспадары абавязкова змушалі выпіць трэці кілішак, прыгаворваючы ў якасці аргумента словы, што Бог Тройцу любіць. А вось на паховінах за супакой душы нябожчыка выпіць больш трох чарак лічылася дурным тонам. Каб прагнаць нячысціка ці прывід які трэба было тройчы перажагнацца, а каб нішто не замінала здзяйсненню задуманага — тры разы плюнуць праз левае плячо (у некаторых месцах неабавязкова праз плячо, галоўнае тройчы).

З тае магічнасці і таямнічасці лічба тры ўвайшла ва ўсе сферы чалавечага жыцця. Памылкі супрацоўніка церпяць да трэцяй. Калі на штосьці хочуць звярнуць асаблівую ўвагу, то паўтараюць тройчы. Нават спартоўцы, каб паставіць рэкорд, або з тае звышфізічнае напругі канчаткова надарваць здароўе і пасля ўсё жыццё па тэлевізары назіраць як іхныя рэкорды б’юць іншыя, маюць тры спробы. Дыктатарскія рэжымы любяць забараняць грамадзянам збірацца больш трох. У разведку не рэкамендуецца адпраўляць менш трох чалавек. Алкаголікі імкнуцца распіць бутэлечку акурат на трох. А ў каханні менавіта трэці лічыцца лішнім.

Праўда, нармальны чалавек, у нармальнай дзяржаве, маючы звычайнае жыццё, не асабліва звяртае ўвагу на міфічнасць лічбаў, на іх значэнне (акрамя рэжысёраў фільмаў-жахаў, якія толькі містыкай могуць прывабіць гледачоў), і ніяк не звязвае гэтага з мажлівымі прадказаннямі лёсу яго краіны, яго народу і свайго асабістага. А вось жыхары тых краін, дзе можна за кожнае (...)

поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF