Царскія хаўтуры

Ева СЦЕПАНЮК

Пад вечар Карасюка знайшла маці.

— Што сядзіш як затычка ад пекла, — накрычала спачатку старая...

Пасля па вуліцы, рыхтык як у які пажар, раздаўся пранізлівы бабскі віск. Гэта быў пачатак вялікага зрыву, які тры дні і тры ночы запанаваў у Н. і які без сумнення можна назваць найбольшай падзеяй за апошнія дзесяць гадоў.

* * *

Праз дваццаць хвілін у Н. зноў пачулі роў. У гэты раз па брукаванай вулачцы імчала хуткая дапамога. Не ўсе яшчэ паверылі ў смерць Юрася Карасюка, нават калі лекар пацвердзіў на паперы скон.

Але ўжо тады ў рух пайшлі тэлефоны, бабулі званілі сваім дочкам, тыя, у сваю чаргу, перадавалі навіну далейшым сваякам і знаёмым ды ўсім хросным дочкам і сынам, якіх асіраціў Карасюк. Звестка пра здарэнне ў дрымучай і забытай вёсачцы на працягу першай гадзіны даляцела ў Аўстралію.

Нейкія дзве гадзіны пазней, сярэдзiнай вуліцы, басанож, імчала Шурка С. Удава толькі што ачуняла ад двухтыднёвага (...)