Новае жыццё Вішанькі і Ёжыка

Міра ЛУКША

Закрунуў рэдактар сваім маторам, аж дзярно паляцела, прытармазіў перад хлопцам у парцяных пацёпканых знізу нагавічках, а той нічога — заплюшчыўшы салодка вочы — далей „тальяначку” са старэнькага гармоніка выцягвае. Той гармонік дастаўся быў Ёжыку цяжка — тата аддаў грошы за карову за парэпаныя мяхі і расклекатаныя гузікі, бо чуў — Ёжык мае талент і нічога больш не хоча, каб толькі іграць. Нявучаны, а сам так умее — што толькі раз учуе, усё зайграе-паўторыць. І, як шалёны — не будзе есці і піці, а іграў бы дзень і ноч, як дыхаў бы. І так усё жыццё.

Пайшлі мы следам Ёжыка. Цікава было, што з першымі героямі ніўскіх вандраванняў старых рэдактараў, якіх часам няма ўжо ў жывых. І героі пайшлі па-рознаму. Аднаму хлопцу бліжэй было зрабіць круг, пабадзяўшыся па свеце, згубіўшы тое што меў найлепшае, і толькі пачка зношанага адзення вярнулася ў родную вёску, іншы, кляймаваны малалеткам за хуліганства з прозвішча, пайшоў у дырэктары... А Ёжык далёка не пайшоў, хоць ад таго часу разоў сем ці восем мяняў прыстанішча. Адно ўсюды валок свае гармонікі, сам ужо моцна кульгавы (нагу меў пакручаную ад маленства), ды прытанцоўваючы. Гармонікі мяняліся, ды пешчаныя былі Ёжыкавай далонню як родныя.

Ёжык доўга затрымаўся быў у Гарадоцкай гміне. Пайшоў у прымы ў Меляшкі. Завёў там сям’ю, разам з жонкай (...)