Ніва № 12 (2601), 19 сакавіка 2006 г.

Тры Аляксандры

Віктар САЗОНАЎ

Ну вось і надышоў апошні тыдзень перад маючымі адбыцца 19 сакавіка прэзідэнцкімі выбарамі ў Беларусі. Тыдзень самай актыўнай агітацыі і самага жорсткага змагання за сімпатыі выбаршчыкаў. Тэарэтычна. На практыцы выглядае трошкі па-іншаму. Беларускае заканадаўства з аднога боку забараняе агітацыю ў дзень выбараў, а з іншага боку дазваляе грамадзянам Рэспублікі Беларусь у гэты апошні тыдзень, які яшчэ адведзены на агітацыю, прагаласаваць датэрмінова, не дачакаўшыся апошніх, сама прыгожа і разумна зробленых агітацыйных матэрыялаў. І, як паказвае практыка і сцвярджае статыстыка папярэдніх выбараў, колькасць беларусаў ахвотных прагаласаваць датэрмінова з кожным разам расце. Расце прама прапарцыянальна росту актыўных службовых асоб, якія настойваюць, каб іх падначаленыя прагаласавалі да таго дня, калі камісіі высыплюць на стол бюлетэні і пачнуць лічыць галасы. Пакуль што ўсё бесперабойна ідзе па сцэнарыю ўлады. Трэба аддаць ёй належнае — пабудаваць моцную сілавую структуру ёй удалося. Як казаў герой аднаго любімага дзіцячага мультфільма Чабурашка: „Мы будавалі, будавалі, і... пабудавалі”.

Апазіцыйныя кандыдаты з большага вядуць сябе так быццам выбары адбываюцца ў адной з дэмакратычных краін Еўропы. Усё адпаведна выбарчаму графіку — збор подпісаў, агітацыйныя ўлёткі, актыўнае наведванне рэгіёнаў, выступы кандыдатаў на самую вялікую пасаду перад прысутнымі на вуліцах, калі ўдаецца, зрэдку, то і ў залах. Праўда, іх паводзіны сталі рэзка адрознівацца ад паводзін кандыдатаў на мінулых выбарах. Найперш у актыўнасці і рашучасці. Аляксандр Казулін ужо нажыў сабе дзве крымінальныя справы, а Аляксандр Мілінкевіч на ўсю краіну, з блакітных тэлеэкранаў заявіў, што будзе лічыць Аляксандра Лукашэнку „трусом”, калі той адмовіцца ад тэледэбатаў з ім. Дзеючы прэзідэнт аніяк не адрэагаваў (...)

поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF