Помста дзеда

Ева СЦЕПАНЮК

Ды — не.

Сярод руінаў хаткі — як заклінаюцца ў Н. — брыдзе па начах сам самагубнік. Часам прысядзе на крэсле і жаласна плача. Часам грукоча ў вокны або значыць рэкламныя лістоўкі банкаў, якія прапануюць хуткія крэдыты. Пазнаць такую лістоўку лёгка — на ёй пастаўлены праваслаўны крыжык і нарысаваная выява шыбеніцы.

Словам, невясёлая справа.

* * *

Першы ўспамін пра дом Жэніка С. таксама нельга назваць вясёлым. У дзень, калі бацькі прывезлі мяне ў Н., дарогу перасяклі мужчыны ў чорным адзенні. Яны зносілі з суседніх дамоў сталы. Якраз пахавалі дзядзьку Міхала С., бацьку нашага самагубцы. У шчыльна пламбаванай труне.

Міхал С. загінуў у таемных абставінах, у сярэдзіне шасцідзесятых.

— Мішка набраў вяндлінаў, грошай і гарэлкі ды паехаў на шлюб дачкі. Ажно ў Шчэцін, — успамінае найстарэйшы ў Н. Васіль С. (...)