Чорная хустка

Ева СЦЕПАНЮК

— А ці чула ты зязулю? — пытае мяне.

Паціскаю плячыма і думаю што прыдумаць. У хаце холадна горш як у псярні. У вядры замерзла вада. Шурка С. ляжыць пад мясістай пярынкай. У канцы выстаюць валёнкі студзіводскай вытворчасці. Чорныя, як лапы ў ваўка.

— А я, — кажа праз слёзы цётка, — я да Лёнькі захацела.

Лёнька аставіў яе сірату, значыць, запіўся насмерць. Знайшлі яго пад бетонным плотам ля бара Амазонка. Сядзеў як жывы, нейкі задаволены. З пляшкай пойла „Журавіноўка” ў руцэ. Трагедыя здарылася пяць месяцаў назад, але ў галаве ўдавы ўсё адбылося быццам учора.

— А ў мяне няма чорнай хусткі, — наракае няшчасная, — няма як на паховіны пайсці.

так трэба

— Што тут зробіш, — узыхае суседка і апякунка ў адной асобе, Сонька Ш. таксама ўдава, — бяда і ўсё. Мусіш жыці! І я адна ўжо пяць гадоў таўкуся, — наракае бабуля, — мо лепш каб да дому састарэлых забралі? Хоць — не. Там, кажуць, усё па гадзінніку. Дысцыпліна вялікая. А тут сама сабе пані. Пасля Сонька Ш. апавядае пра сваіх унучкаў. На Пакровы наведаў яе Кшысек. Здатны хлопец, такі малады, а ўжо машыну ад немца прыгнаў. (...)