Вось такія былі пачаткі „Нівы”

— Ніўскі калектыў тады яшчэ можна было прылічыць да моладзі? Чуліся закіды, што ўзялі Вы напрамак на старэйшага чытача.

— Нас не трывожыла яшчэ серабро на скронях, ды маладосць была ўжо па-за намі. Мы не мелі падстаў наракаць на сваю моладзь.

— Беларускія маладыя самадзейнікі пакарылі тады (чэрвень 1958 г.) публіку на канцэрце перадавых мастацкіх калектываў нацыянальных меншасцей. А ў „Ніву” прыходзілі маладыя людзі, якія гарнуліся да роднага слова.

— Рух нараджаўся стыхійна і рос разам з „Нівай”. Для мяне 8 чэрвеня 1958 г. — дата заснавання творчай сябрыны — мае перш-наперш сімвалічнае значэнне. Следам за нашымі першымі аўтарамі кінуліся Янка Дубіцкі (Янка Чыквін), Віктар Швед, Анатоль Ягор Хлябіч, Дзмітры Шатыловіч, Ян Малеша, браты Янка і Андрэй Беразаўцы...

— І што ім раіў першы „літаратурны работнік” на Беласточчыне?

— „Вучыцца! — У каго? — У найбліжэйшага па духу”.

— Вы, як кажаце ў сваіх успамінах, „збіралі кветачкі нашай літаратурнай культуры — нізкай і паўсюднай”. Назбіралі моцную групу.

— Калі стварыўся арганізацыйны камітэт літаратурнага з’езда, была ўжо даволі моцная група аўтараў, якія сур’ёзна ставіліся да сваёй творчасці. Гэта перш за ўсё Яша Бурш, Уладзімір Гайдук, Янка Дубіцкі, Мацей Канапацкі, Пятро Ластаўка, Дзмітры Шатыловіч, Віктар Швед, Сакрат Яновіч. (...)