„Не”, „так” і абы-як

Віктар САЗОНАЎ

Гэтыя словы зараз гучаць у кожным горадзе і мястэчку Беларусі. Распачалася кампанія па зборы подпісаў за рэгістрацыю кандыдатаў для ўдзелу ў маючых адбыцца 19 сакавіка прэзідэнцкіх выбарах. У Беларусі ёсць толькі адзін шлях стаць кандыдатам у прэзідэнты Рэспублікі Беларусь — яго ініцыятыўная група павінна набраць не менш ста тысяч подпісаў. Маладыя, сталыя і сярэдняга ўзросту людзі днём стаяць у пікетах, а вечарам ходзяць па кватэрах, збіраючы подпісы за свайго прэтэндэнта.

— А навошта вы ходзіце і турбуеце людзей са сваімі подпісамі? — пытаецца знерваваная жанчына. — Вось прыйдзе дзень галасавання, тады хай людзі ідуць і прагаласуюць за каго хочуць. А навошта вы заранёў ходзіце з вашымі лістамі?

Жанчына не ведае, што каб патрапіць у той спіс, які будзе прадстаўлены выбаршчыкам у дзень выбараў, спачатку трэба сабраць неабходную колькасць подпісаў. І не ведае невыпадкова. Беларускія выбары кардынальна адрозніваюцца ад таго, да чаго прывыклі жыхары заходніх краінаў. Ніякай перадвыбарчай мітусні, ніякіх рэкламных ролікаў палітычных партый па тэлебачанні, ніякіх штодзённых тлумачэнняў што і як, ніякай навязлівай інфармацыі... Тая інфармацыя, якую дае дзяржаўнае тэлебачанне, больш падобная да ваенных кароткіх зводак, калі войска церпіць паразу.

— Як паведамілі ў выбарчым штабе Аляксандра Рыгоравіча Лукашэнкі, за яго кандыдатуру ўжо сабрана пяцьдзесят тысяч подпісаў, — даводзіць дыктар беларускага тэлебачання. — Трыццаць тысяч сабрана за лідэра (...)