Ніва № 4 (2593), 22 студзеня 2006 г.

А як іначай?..

Ганна КАНДРАЦЮК

— Праз тры гады Паўлік будзе вадзіць Шымка ў прадшколле, — смяецца Іаанна Кулакоўская. Пакуль Шымак на руках у мамы і туліцца да яе грудзей. Яму шэсць месяцаў, браціку — тры. Паўлік першы год у садку. Іх тата — спадар Марк, выступае ў спектаклі „Калядоўшчыкі” і на сцэне ён таксама „бацька”. У садку ўжо такая традыцыя, што ролю „гаспадара” чамусьці іграюць юрысты (раней спецыялізаваўся ў ёй юрысконсульт Пеця Юшчук).

— Я ад пачатку жыцця размаўляю па-беларуску, — кажа спадарыня Іаанна, эканамістка, ураджэнка Ласінкі. У прадшколлі цэніць сямейную атмасферу.

— Дзеці знаёмяцца з роднай мовай, з абрадамі нашых продкаў.

Марк Кулакоўскі, беластачанін, стаў свядомым беларусам дзякуючы БАСу. Раней прыслухоўваўся як размаўляюць між сабой бацькі, дзед з бабай. Здзіўляўся, калі дарослыя гаманілі па-свойму, а да яго звярталіся толькі па-польску. Адчуваў тады адчужанасць, нейкую ігру.

— Вашы дзеці будуць беларусамі?

— А як іначай? — здзіўляецца спадар Марк. І дадае: — Я сам не меў такой магчымасці, таму рады, што ёсць шанц паслаць сына ў такі садок. Прывозім яго з другога канца горада, але гэта не праблема.

— Як трэба, то трэба!

Тамара і Пятро Кірылюкі прывозяць дачушку Нюту з Супраслі. Раней у садок хадзіў іх сын Ігар, зараз вучань польска-беларускага класа ў „чацвёрцы”. Уся тройка выступала ў прадшкольных абрадавых спектаклях (...)

поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF