Фёдар Хлябіч з-над Нарвы

Міра ЛУКША

— А вось гэта доўгая хата, што наўскасяк ад мае, — пастуквае пальцам у шыбу гаспадыня. — Але, можа яго і не быць у хаце. Можа, да дачкі паехаў, з ёю цяпер жонка ягоная, хворая. А яму ўжо самому 95 гадоў.

Вядомы народны музыка ды паэт якраз варыць на кухні абед. Сама вярнуўся.

— Пабуду ў горадзе — галава такая! Старэйшаму ў горадзе — канец!

— Кругаля ціша, спакой тут. Вершы пішуцца?

— Апошнія вершы былі надрукаваныя ў „Ніве”. І то скарочаныя. Валкавыцкі казаў мне: не пішыце доўгіх вершаў. І змяняюць тое, што напішаш. Быў у мяне „бор”, змянілі на „чабор”. Я папісаў добра, так, як хацеў. Скрэслілі, пэўна, мяркуюць, што яны важнейшыя.

— З верша слова нельга выкінуць...

— Баршчэўскі пісаў вершыкі, але яго не прымеркаваць да Дзядзькі Кваса з Малынкі ці Аркадзя Леўшука з Ціванюкоў! Перасталі друкаваць народных паэтаў, крыху „Ніва”... падупала. Баршчэўскі слаўны, Швед слаўны, ён жонку з Таніцы трымае. Барскаму, майму сваяку, можна ўсё напісаць, што: „пойдзем у траву”... А мы пішам вершы пра сапраўднае. „У нас рабілі каміны, былі ў добрым гуморы, і пайшлі проста ўгору. Адны другім памагалі, прынеслі драбіну, адны цэглу падымалі і мясілі гліну. Частавата выпівалі, ды ніхто не ўпіўсе. Хоч драбіны не трымалі, ніхто не зваліўсе. Майстар добры быў, чалавечак (...)