Вось такія былі пачаткі „Нівы”

— Польскі Кастрычынік ускалыхнуў усю краіну і людзей.

— Нямала было жоўтай каламуці. Пенілася яна на мітынгах, прасочвалася ў друк. Для нас асаблівую небяспеку ўяўлялі антысавецкія настроі.

— Які стэрэатыпны партрэт польскага беларуса ў радавога паляка?

— Малюе яго з чырвоным фарпостным сцягам у руках і пяцікутнай зоркай на лобе. І нічога дзіўнага, што ядавітыя стрэлы, адбіваючыся ад жалезнай сцяны ўсходняга суседа, рыкашэцілі ў „фарпостную службу”. І ачышчальным ветрам аднаўлення не дыхалі мы на поўныя грудзі, насцярожыліся, прымалі абарончыя меры.

— У правінцыйным Беластоку заўсёды ўсё з „праваслаўным” спазненнем... І на ўсходах Ваяводскага камітэта рушыліся да змен. Першы сакратар адрокся ад сваёй пасады ўжо на дзядзінцы палаца Браніцкіх. Рэвалюцыйны натоўп крычаў: „Прэч узурпатараў! Выбярэм свой камітэт!” Скончылася выбарам дэлегацыі да Гамулкі. Адным з першых, хто ў яе ўвайшоў, быў гарласты крэсавяк, які дамагаўся: „Давай Вільна! Давай Львоў!”

— Мітынгавая атмасфера ціснула на ўсё грамадскае жыццё. Якраз у той час адбываўся з’езд першых выпускнікоў савецкіх вузаў. Я быў у агранізацыйным камітэце гэтага форуму і ведаў: маем супрацьпаставіцца антысавецкай хвалі. Нашае мерапрыемства абярнулася ў мітынг, у старыя парахункі, узаемны жаль. Хвілінамі здавалася, што трапіў я не ў тыя дзверы. А тут адзін з завадатараў маскоўскага зямляцтва цікавіцца: „У выпадку гарачай сутычкі, на чыім баку стануць (...)