Слохі ідуць у будучыню

Аляксандр ВЯРБІЦКІ

Солтысава хата ў цэнтры вёскі, не кідаецца ў вочы згаданымі крайнасцямі. Солтыса дома няма, паехаў у поле па маркоўнік. Дома ягоная маці з прадстаўнікамі пакалення сваіх унукаў і праўнукаў. Пра вёску даведваюся нямнога, больш — пра будаваную непадалёк царкву.

— Вялікую заклалі, падвойную: верхнюю і ніжнюю. Каму яна такая, калі асталіся толькі старыя? Калісь была толькі Петрапаўлаўская царква ў Сямятычах і ўсе ў ёй месціліся. А цяпер набудавалі і ў Рогаўцы, і ў Баратынцы, і на Горцы, і яшчэ ў нас такую!

— А хто з вёскі апякуецца гэтай будовай? — пытаю.

— Хто? Бацюшка з Сямятыч прыязджае.

Кіруюся за вёску пабачыць будову храма. Пастаўлены толькі падмурак. Па ступеньках сходжу ў падвал, пабачыць тую „ніжнюю” царкву. Але там толькі дзве маленькія клетачкі, якія, мабыць, прадбачаны не для культавых, а для чыста гаспадарчых мэтаў. На царкоўным пляцы свежая магіла.

Вяртаюся ў вёску. Каля дарогі, што з вуліцы адыходзіць у бок Агароднікаў, помнік пабітым немцамі жыхарам вёскі. Акурат на недалёкі прыпынак прыехаў аўтобус, з якога выйшлі тры жанчыны. Пытаю іх, ці гэта тут расстрэльвалі. (...)