Ніва № 49 (2586), 4 снежня 2005 г.

З кантэкстам

Мацей ХАЛАДОЎСКІ

Усё дзіву даюся ад волі і адчаю, з якімі дзейнічаюць Анжаліка Борыс, Анджэй Пісальнік і іншыя дзеячы непрызнаванай Аляксандрам Лукашэнкам управы Саюза палякаў Беларусі. Незалежна ад пару дзесяткаў допытаў і іншага роду націскаў беларускіх улад, не паддаюцца яны і дамагаюцца захавання ўласнай тоеснасці і сувязей з Польшчай, з надзеяй на жыццё ў поўнасцю дэмакратычнай краіне, іхнай краіне, у якой нарадзіліся. Анжаліка Борыс была ў Польшчы нядаўна ў чарговы раз. Як прызналася журналістам, памежныя службы ў Беларусі пагразілі ёй, што больш яе не выпусцяць. Гэта ўпісваецца ў выказванні прэзідэнта Аляксандра Лукашэнкі, які ў час прэс-канферэнцыі ў Мінску заявіў, кіруючыся сабе толькі вядомай логікай:

— У Беларусі не пражываюць ніякія палякі. Ёсць тут толькі палякі па паходжанні. Гэта нашы беларусы, нашы грамадзяне.

Пры нагодзе. У гэтых выказваннях, быццам рэха, адгукнуліся ў маіх вушах падобныя заявы, выказваныя м.інш. у час дэбаты над законам аб нацыянальных меншасцях некаторымі польскімі дэпутатамі Сейма папярэдняга склікання, сярод іх сённяшняга неафіцыйнага кааліцыянта — Лігі польскіх сем’яў і яе падляшскага дэпутата Анджэя Фэдаровіча. Анжаліка Борыс, аднак, не адчувае сябе „ніякай полькай” і не толькі „нашай беларускай”. Спрабавала гэта разам з Анджэем Пісальнікам у Варшаве растлумачыць спікеру Камісіі правоў чалавека ААН Адрыяну Северыну. Высновы таксама і з гэтага спаткання маюць паслужыць адзначэнню першы раз пытання палякаў у Беларусі ў гадавым рапарце ААН аб правапарушэнях у свеце. У час сустрэчы з маршалкам Сейма Маркам Юркам Борыс пачула, што магчыма цяперашняму парламенту ўдасца ўрэшце ўстанавіць „Карту паляка”. Як падалі прэс-агенцтвы, мела (...)

поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF