Не пішу па мурах начамі

Раіна СТЭФАНЧУК

Як мы пісалі ў папярэднім нумары „Нівы”, у 1995 годзе Валеры Шчукін быў абраны дэпутатам Вярхоўнага Савета з Полацка. Як парламентарый атрымаў ён прапіску ў Мінску. Адмовіўся ад яе. Прапісаўся ў інтэрнаце, у цэнтры сваёй выбарчай — Полацкай — акругі. Афіцыйна пражываў тут сем гадоў:

— Мясцовыя ўлады знерваваліся і прычапіліся. Я, палітык такога фармату, а тут у мяне прапіска, а не ў Мінску. Штосьці тут не так. Я нявыгадны. Вырашылі пазбавіцца ад мяне і прагнаць з інтэрната, хоць я не вёў там ніякай палітычнай дзейнасці.

Парушаючы закон, улады палічылі, што Валеры Аляксеевіч прапісаўся незаконна. Што дырэктар інтэрната не пракансультаваў яго прапіскі з прафкамам і камсамолам, хоць тады ні камсамола, ні прафкама ўжо не было. Да таго пасля трох гадоў прапісанага, калі ён не парушыў закону, немагчыма „чапіць”. Нельга гэтага зрабіць тым больш пенсіянеру, якім тады Шчукін ужо быў. Да таго, паводле беларускага закону, нельга пазбавіць прапіскі асобу, якая працавала на штаце ў ліквідаваным прадпрыемстве, а так было ў выпадку Валерыя Шчукіна. (...)