Ніва № 47 (2584), 20 лістапада 2005 г.
Коматаўцы — вёска з краюАляксандр ВЯРБІЦКІПершай асобай, якую спатыкаю ў Коматаўцах, явіцца гаспадар вёскі, солтыс Ян Стрышко. Са студні, што на вуліцы, нясе вядро вады на свой панадворак. Пытаю, ці мае крыху часу пагутарыць, а ён, так мне здалося, захацеў тую ваду данесці, але згадзіўся прыстаць на хвіліну.— Пазнаеце мяне? — пытаю. — А, гэта вы ў Сенат прайшлі? — пытаннем намагаецца прыгадаць мяне спадар Стрышко. — Крыху, быццам, помніце, але вы зблыталі мяне з Праховічам... — Але ён прайшоў у Сенат? — высвятляе справу Ян Стрышко, хаця ад парламенцкіх выбараў у той час пайшоў амаль ужо трэці месяц. — Не ўдалося яму, — адказваю. — Але ён жа набраў шмат галасоў. — Іншыя набралі яшчэ больш. Але: вам быццам тугавата з часам — спяшаеце кудысь? — Не, набраў вады каня напаіць. Сапраўды, заўважаю на панадворку конную грабілку; пытаю: — А трактара ў вас няма? — Няма. І ніхто ў вёсцы не мае трактара. Адзін быў і той рассыпаўся. — Але недалёка, праз два панадворкі, стаіць трохскібавы плуг... — А гэта для тае кабеты, што нашу школу купіла. Яна набрала ў нас і крыху гектараў, якія абрабляюць трактарысты, што прыязджаюць з Валілаў. — А коней, у такім выпадку, у вёсцы многа? — Сем. І дзве каровы. Малако ад іх разбіраюць вяскоўцы. — Курэй трымаеце... — Крыху маю. Выпусціў іх на панадворак, бо пералётных птушак ужо не відаць і зараза не павінна да нас пранікнуць...
|